Czy wytwórca odpadów jest zobowiązany do odnowienia decyzji na wytwarzanie odpadów?

Na wstępie należy zaznaczyć, że w odpowiedzi na falę zeszłorocznych pożarów magazynów odpadów ustawodawca dokonał nowelizacji ustawy o odpadach (Dz.U.2018.1592)[1], gdzie wprowadzono szereg nowych zapisów, które w założeniach gospodarkę odpadami mają poddać większej kontroli w przedsiębiorstwach zajmujących się zbieraniem i przetwarzaniem odpadów.

Stąd, zgodnie z art. 14 ustawy “nowelizującej ustawę o odpadach” posiadacz odpadów, który przed dniem wejścia w życie wspominanej ustawy (5 września 2018 r.) uzyskał zezwolenie na:

• zbieranie odpadów,
• zezwolenie na przetwarzanie odpadów,
• zezwolenie na zbieranie i przetwarzanie odpadów
• pozwolenie na wytwarzanie odpadów uwzględniające zbieranie lub przetwarzanie odpadów

jest obowiązany, w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy (czyli do 6 września 2019 r.), złożyć wniosek o zmianę posiadanej decyzji. Zatem tylko wytwórca odpadów, który posiada pozwolenie na wytwarzanie odpadów, ale uwzględniające zbieranie lub przetwarzanie odpadów jest zobowiązany do odnowienia decyzji.

A reszta wytwórców. Dopóki obecne pozwolenie w zakresie wytwarzania odpadów jest ważne i nie ma technologicznych podstaw do jego zmiany to wytwórca odpadów może chwilowo odetchnąć i zapomnieć o czymś takim jak wniosek o zmianę posiadanej decyzji.

Gdy jednak czas ważności decyzji się skończy i przyjdzie się starać o wydanie nowej decyzji, wówczas wytwarzający musi się liczyć z tym, że nowa procedura udzielenia pozwolenia będzie obejmowała działania, które poprzednio nie występowały.

A mianowicie. Na mocy art. 183c ustawy prawo ochrony środowiska (Dz.U.2001.62.627)[2] pozwolenie na wytwarzanie odpadów jest wydawane po przeprowadzeniu przez komendanta powiatowego (miejskiego) Państwowej Straży Pożarnej kontroli instalacji, obiektu budowlanego lub jego części, w tym miejsc magazynowania odpadów, w zakresie spełniania wymagań określonych w przepisach dotyczących ochrony przeciwpożarowej oraz w zakresie zgodności z warunkami ochrony przeciwpożarowej, o których mowa w operacie przeciwpożarowym, o którym mowa w art. 42 ust. 4b pkt 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach[3], oraz w postanowieniu, o którym mowa w art. 42 ust. 4c tej ustawy.

Jak zatem można odczytać wytwórca odpadów zobowiązany zostaje do opracowania operatu przeciwpożarowego spełniającego wymagania określone w art. 42 ust. 4b pkt 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach [3] oraz w przepisach wydanych na podstawie art. 43 ust. 8 tej ustawy, wykonany przez rzeczoznawcę do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych, o którym mowa w rozdziale 2a ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz.U.2018.620)[4].

Zgodnie z art. 11b. ust 1 ustawy o ochronie przeciwpożarowej rzeczoznawcą może być osoba, która posiada:
1) kwalifikacje wymagane do wykonywania zawodu inżynier pożarnictwa lub posiada tytuł zawodowy inżynier lub magister inżynier oraz
2) przygotowanie zawodowe potwierdzone egzaminem złożonym z wynikiem pozytywnym.

Grono osób będących rzeczoznawcą do spraw ochrony przeciwpożarowej można znaleźć w wykazie udostępnionym przez Komendę Główną Państwowej Straży Pożarnej. W całym kraju jest ich zaledwie 483 osoby (stan na 1 stycznia 2019 r.).

Co ciekawe, operat wykonany przez rzeczoznawcę jest wymagany także dla zbierających lub przetwarzających odpady w przypadku gdy organem właściwym do wydania decyzji jest marszałek województwa albo regionalny dyrektor ochrony środowiska. Gdy organem właściwym do wydania decyzji jest starosta to wykonawcą operatu może być osoba, która posiadać powinna tytuł zawodowy inżyniera pożarnictwa lub ukończone w Szkole Głównej Służby Pożarniczej studia wyższe w zakresie inżynierii bezpieczeństwa w specjalności inżynieria bezpieczeństwa pożarowego. Takich osób jest z pewnością znacznie więcej niż rzeczoznawców ujętych w podanym wyżej wykazie. Skąd zatem takie ograniczenie dla wytwarzających odpady, trudno tu znaleźć uzasadnienie.

Wykonany operat musi zostać zatwierdzony. Zgodnie z art. 42 ust. 4c ustawy o odpadach uzgodnienie następuje w drodze postanowienia komendanta powiatowego (miejskiego) Państwowej Straży Pożarnej, na które przysługuje zażalenie. Stąd wspomniana w art. 183c ustawy prawo ochrony środowiska kontrola obiektu.

Ponadto nowym elementem w operacji uzyskania decyzji na wytwarzanie odpadów jest dołączenie, na mocy art. 184 ust 4 pkt 7 prawo ochrony środowiska [2], zaświadczenia o niekaralności prowadzącego instalację:
a) za przestępstwa przeciwko środowisku,
b) będącego osobą fizyczną albo wspólnika, prokurenta, członka rady nadzorczej lub członka zarządu prowadzącego instalację będącego osobą prawną albo jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej za przestępstwa, o których mowa w art. 163, art. 164 lub art. 168 w związku z art. 163 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2017 r. poz. 2204 oraz z 2018 r. poz. 20, 305 i 663) – w przypadku pozwolenia na wytwarzanie odpadów.

A wszystkie niezbędne elementy wniosku o pozwolenie na wytwarzanie odpadów wylicza art. 184 ust 4 ustawy prawo ochrony środowiska. Także wszystkich zobowiązanych do uzyskania pozwolenia na wytwarzanie odpadów zachęcam aby tam zajrzeć. A żeby było jasne, kto jest zobowiązany.

Art 180a. Pozwolenie na wytwarzanie odpadów jest wymagane do wytwarzania odpadów:
1) o masie powyżej 1 Mg rocznie – w przypadku odpadów niebezpiecznych lub
2) o masie powyżej 5000 Mg rocznie – w przypadku odpadów innych niż niebezpieczne.

[1] Ustawa z dnia 20 lipca 2018 r. o zmianie ustawy o odpadach oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2018.1592)
[2] Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. prawo ochrony środowiska (Dz.U.2001.62.627)
[3] Ustawa z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach ( Dz.U.2013.21)
[4] Ustawa z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz.U.2018.620)